De geschiedenis van Jazz

Wanneer je de gehele geschiedenis van de jazz wilt begrijpen is het ook van belang om te weten hoe Afrika en Europa samen zijn gekomen in de nieuwe wereld genaamd Amerika en met name in de plaats New Orleans. Hiervoor moeten we zo’n 700 jaar terug de tijd. Rond het jaar 1295 was het Marco Polo die West-Europa heeft verteld dat er goed geld verdient kon worden als je in Azië kon komen. Haal de goederen vanuit China, breng het terug naar Europa en verkoop het met winst.

Om het hele stuk tussen Europa en oost-Azië over land af te leggen, was je nogal wat tijd kwijt. Daarbij was het ook risicovol, dus als het zou gebeuren, was via het water de beste optie.

Uiteindelijk was het Christoffer Columbus die in 1492 per ongeluk Amerika ontdekte. Het idee was dat de aarde rond was, en dat, wanneer je richting het westen zou varen, je uiteindelijk in Azië aan zou komen. Dit zou sneller en dus goedkoper zijn. Er bleek echter wel een probleem te zijn. Er lagen namelijk wat continenten in de weg. Een hele nieuwe wereld was ontdekt.

Deze ontdekking had veel geld gekost en die investeringen moesten ook terugverdiend worden. Er waren daar alleen geen markten om te handelen. Wel was er genoeg ruimte en ruw materiaal, dus het plan moest worden aangepast. In plaats van handelen, kon het ruwe materiaal verwerkt worden, waarna het naar Europa gestuurd en verkocht kon worden. Oftewel het land moest bewerkt worden en dit is waar Afrika in beeld komt. Hier werden mensen vandaan gehaald, die als slaven op de plantages moesten gaan werken.

Congo Square

De slaven die uit Afrika werden genomen werden gedomineerd door hun eigenaren. En de verschillende heersende landen, maakte andere regels om de slaven te houden. De Engelsen bijvoorbeeld. Zij vestigde zich in plekken als Virginia en North Carolina en ze brachten slaven om suiker en katoen te verbouwen. Wat ze merkte is dat de Afrikaanse slaven erg van percussie hielden, maar ze merkte ook dat het meer dan alleen muziek was. Het was een manier om te communiceren. In een taal die de overzeese leiders niet begrepen, en dat maakte ze bang. Hierdoor werd het op deze plekken verboden voor de slaven om op hun eigen culturele manier muziek te maken.

In New Orleans pakte ze het anders aan. Ten gronde hiervan ligt waarschijnlijk de motivatie om de slaven te bekeren tot het christendom. Persoonlijk denk ik dat vele van de slaveneigenaren wel wisten dat ze iets niet helemaal goed deden, maar ze hielden er ook wel van om niet zo hard te hoeven werken en toch rijk te worden. Ook al gaven ze de slaven een heel moeilijk leven, gaven ze ze ook de hemel, met als doel zichzelf te beschermen wanneer ze zelf zouden overlijden.

In New Orleans mochten de Afrikaanse slaven nog wel muziek maken, zolang ze het maar voor God deden, en alleen op hun vrije dag; Zondag. Hierdoor was er voor een zeer lange tijd Afrikaanse muziek te horen in New Orleans. Deze traditie vond voornamelijk plaats op afgelegen en openbare plaatsen zoals langs dijken, op openbare pleinen en in achtertuinen. Het was pas in 1817 dat de burgemeester van New Orleans een stadsverordening uitvaardigde die elke vorm van verzameling van tot slaaf gemaakte Afrikanen beperkte tot één locatie, namelijk ‘Congo Square’. Een open plaats die tegenwoordig in het Louis Armstrong park ligt. Het was pas in de jaren rond 1885, door de segregatie, dat het ook op dit plein verboden werd.

Swing

Jazz was in de kinderschoenen niets meer dan het swing ritme. Het maakte niet uit wat er gespeeld werd. Er waren geen richtlijnen, er was geen repertoire, je maakte gewoon muziek, bijvoorbeeld volksliedjes, maar je swingde er wel bij.

Neem John Philip Sousa bijvoorbeeld, als hij hier vandaag de dag nog zou zijn zou hij wellicht een van zijn bekendste stukken uitvoeren, namelijk ‘Stars and Stripes Forever’. Best een goed stuk het is een mars en is opwekkend. Als Buddy Bolden hier vandaag de dag nog zou zijn zou hij misschien het stuk ‘Stars and Stripes Forever’ uitvoeren. Ook dit zou opwekkend zijn, misschien zou hij het zelfs spelen als een mars, maar het zou zeker niet klinken als John Phillip Sousa.

Het zou dit nieuwe ritmische identiteit hebben, een nieuwe intensiteit, terwijl het niet sneller gaat. Het heeft het nieuwe ritme waardoor je nauwelijks stil kon zitten. De essentie van jazz; swing.

Het duurde niet lang voordat er een bepaalde manier kwam om op te swingen. Dit wordt Dixieland, Hotjazz of New Orleans music, genoemd. Deze eerste manier was niet gebouwd op een repertoire, vormschema’s, instrumentatie enz. Het was gebouwd op polyfonie. Iets wat we vandaag de dag nauwelijks meer gebruiken.

Een instrument speelt een melodie lijn, de andere speelt een melodielijn, een derde ook enz. Ze hebben allemaal een eigen individuele lijn die door elkaar gaan, maar swingt om samen één geheel te vormen. Om dit echt te kunnen horen kun je het beste naar wat New Orleans jazz luisteren.

Hij gaf muzieklessen aan collega's, demonstraties in muziekwinkels, waar ze naast instrumenten en records ook zijn gepubliceerde bladmuziek verkochten, zoals zijn eerst gepubliceerde werk Jelly Roll Blues. En hij leerde iedereen over de nieuwe new-orleans swing en de manier om het te swingen.

Doordat hij muziek componeerde en uitbracht werd jazz een volledig gerealiseerde muziekvorm. Hij schreef nummers als Jungle Blues, Pearls, Someday Sweetheart en zijn meest bekende nummer King Portis Tom.

Hij is een man die de blues kon spelen, hij kon liefelijk spelen, kon swingen als geen ander. Zijn melodieën waren perfect, de akkoordprogressies waren zeer goed doordacht. Maar het belangrijkste; hij gaf jazzmuzikanten iets om te spelen.

Dit is kort samengevat de second line. Iedereen is welkom om mee te doen en velen doen dat ook. Dit is de 'joie de vivre' waar iedereen het over heeft in New Orleans. Dit gevoel van puur geluk dat opzwelt in je borst. Dit is wat deze stad zo anders maakt dan waar ook ter wereld.

Wanneer er een second line is verwacht je ook de "Main line" of "First line". Dit is het hoofdgedeelte van de parade, oftewel de leden van de band en de mensen die echt in de parade horen. Bij een jazzbegrafenis de familie en vrienden. Bij een bruiloft bruid, bruidegom en genodigden. Degenen die de band volgen gewoon om van de muziek te genieten, worden dus de "second line" genoemd. Je kunt de second line vaak herkennen aan felgekleurde pakken en banners.

De geschiedenis van de second line

Second lining wordt 'de typische kunstvorm van New Orleans - (een jazzbegrafenis zonder lichaam) genoemd.' ​​Sommige geleerden geloven dat second line zijn oorsprong heeft in traditionele West-Afrikaanse cirkeldansen, welke voor een lange tijd te zien waren op Congo square. De Afro-Amerikaanse gemeenschap begon na de afschaffing van de slavernij in 1863 met second line als buurtfeesten.

Verzekeringsmaatschappijen weigerden vaak de recent vrijgemaakte slaven te dekken, dus vormden Afrikaanse Amerikanen welwillende verenigingen en 'Social Aid & Pleasure Clubs'. Deze buurtorganisaties boden sociale hulp aan bevrijde slaven, zoals leningen en verzekeringen, en gebruikten de second line als een vorm van reclame. Het lidmaatschap van zo’n organisatie bracht ook voordelen met zich mee. Zo kon je een verzekering afsluiten bij een dokter, een begrafenisondernemer en werd er een brassband verzorgd voor je begrafenis, dus dergelijke verenigingen werden belangrijk bij het opzetten van de second line-tradities.

Tegenwoordig zijn er elk jaar nog enkele duizenden second line parades te vinden, de meeste voor bruiloften en andere speciale evenementen.